En zo rijden we Mongolië binnen... waw! hiervoor zijn we dus op reis voor vertrokken.
Tash & Pete trachten nog door de papier winkel te geraken, zij hebben meer werk omdat ze de auto achterlaten in Mongolië.
Wij brengen onze eerste nacht door niet ver van de grens op de heuvels van Mongolië,
Het ziet er niet naar uit dat de grensovergang vandaag nog zal lukken bij Tash en Pete dus wij rijden verder naar Ogli met de Fire engine en we spreken er morgen af.
De rit naar Olgi geeft ons al een idee van de Mongoolse pistes; trachten het beste spoor te kiezen. We ware ook verbaasd dat er ineens een stukje asfalt was maar dat was van korte duur. Tijdens de rit steken we ook een pas over van 2700 m, in tweede kleine puffen we naar boven, gelukkig steken we de brandweerwagen nog voorbij. We kamperen op een helling een 10 tal km van Olgi met zicht op de bergen.
Volgende morgen zien we Tash & Pete in Olgi, we doen inkopen, tanken vol en kunnen even op internet. Wij besluiten het nationaal park Tavanbogd te bezoeken ten westen van Olgi, we hebben hiervoor een borderpermit nodig omdat het vlak aan de Chinese grens ligt. Tash & Pete gaan niet mee omdat ze denken dat het te moeilijk is voor hun vito en achteraf gezien moeten we hen gelijk geven.
Eens de borderpermit op zak vertrekken we naar het park, de rit was mooi, eerst reden we door een kloof,
dan een open vallei enkele berpassen over met hier en daar een witte gers. We hebben een prachtig kampeerplekje gevonden vlak bij een riviertje.
Wanneer we gedaan hebben met eten krijgen we bezoek van 2 mannen te paard,
het blijken vader en zoon. We vonden ze een foto waard dus vragen we of we een foto mochten nemen, gewillig poseren ze voor de camera en als we dan nog een fotootje afprinten om mee te geven zijn ze in de wolken. Tijdens ons ontbijt op ons idyllisch kampeerplekje komt er ineens een kudde yaks aangestormd,
de eerste die we zien en dan ineens in volle glorie. Ze crossen een rondje met de staart in de lucht en steken dan ons riviertje over. Een beetje later komt er nog een jongen te paard aan die ook weer een beetje rond ons komt staan kijken tot we klaar zijn met onze water tank op te vullen en dan weg gaan.
We rijden verder richting park door een vallei met gers, veel geiten met zicht op de besneeuwde bergtoppen.
Overal duiken er aardeekhoorntjes weg in hun holletje of komen ze toch nog eens nieuwsgierig piepen en boven ons cirkelen arends.
Hier en daar zijn brugjes maar meestal verkiezen we het riviertje voor de veiligheid.
Boven een ger in de vallei zien we een 5 tal eagels rond cirkelen, omdat dit de streek is waar nog eagle hunters wonen wagen we het er op en rijden we er naar toe.
Het blijken geen eagle hunters te zijn maar de jongens waren met vis in de lucht aan het gooien. Als we uitstappen en we vragen naar de vogels is er geen tijd voor uitleg we worden onmiddellijk binnen in de gers uitgenodigd.
In de gers staat in het midden een vuur met een schouw die door het gat in het dak naar buiten gaat en daar naast staat een laag tafeltje vol met kommetjes met snoepjes, koekjes, broodjes, .. het ziet er allemaal lekker uit, het is net alsof ze ons verwacht hadden. We gaan zitten op het bankje naast het tafeltje. We krijgen een tas melk, paarde melk denken we want daarna ging de vrouw paarden melken. De twee meisjes staan met een stok in een leren zak te kloppen, om yoghurt of kaas te maken en de mannen en alle andere kinderen zitten op een rijtje naar ons te kijken. Aan de snoepjes en de koekjes komt niemand, ze worden ons ook niet aangeboden behalve de kleinste spruit die op mama’s schoot zit die mag er blijkbaar wel van eten.
De ger is zeer mooi aangekleed met gekleurde wandtapijten, er staat maar 1 bed en toch slaapt de hele familie hier, het bed staat tegen de wand van de gers en is versierd met veel doekjes in alle kleurtjes, een beetje als een hemelbed.
Als onze melk op is gaan we terug naar buiten, een beetje onwennig binnen omdat de communicatie zo moeilijk is we zijn snel uitgepraat. We nemen een foto van de kinderen, ma wil niet op de foto en pa is nog steeds bezig buiten aan het werken maar als we de foto afprinten om af te geven, is ze heel enthousiast en poseren ze onmiddellijk voor de familie foto.
Pa krijgt daarna onze jeep in de gaten, hij wil hem kopen of omwisselen voor zijn oude uaz maar helaas we willen er toch nog wat mee verder.
Een figuur die net uit een sprookje komt, kwam er aangereden op zijn paard.
Niet veel verder komen we aan de ingang van het nationaal park, er is een brug met een bareel. 2 meisjes komen buiten, één ervan is Bonnie, dat wisten we van het verslag van Betty en Gerard, en spreekt een beetje Engels. We kunnen wel betalen maar eerst ‘come visit my house’. We krijgen warme thee met melk aangeboden deze keer. Weeral staat er een laag tafeltje deze keer met broodjes, kaas, boter, yoghurt en deze mogen we wel proberen. De broodjes en yoghurt zijn lekker. We zitten op het bankje naast het tafeltje en zij zitten op kleine krukjes.
Er zijn hier rondom rond in de gers 5 bedden weeral heel kleurrijk versierd. (geen foto, we dachten dat het onbeleefd was om te vragen). Bonny verteld dat ze van juni tot oktober in de gers wonen in de bergen en dat ze in de winter verhuizen naar de dorpjes met lemen of houten huisjes omdat het te koud is. Vroeger verhuisden ze met kamelen maar nu met vrachtwagens en we zien er af en toe zo één volgeladen rond rijden. Het moet nogal een volksverhuis zijn, al die gers die we in de valleien zien met alle schapen, koeien, yaks en paarden die naar de dorpen verhuizen.
We nemen afscheid van Bonny en haar familie en rijden verder het park binnen, het landschap verandert, we komen bomen tegen en de piste wordt moeilijker.
We rijden een stuk langs het meer en kamperen op een open plek tussen de bomen.
Na het eten kruipen we snel in de jeep omdat het te koud geworden is, Jo laad de gps tracks van Betty en Gerard op en we trakteren ons zelf op een glaasje amaretto dat hebben we wel verdiend hé, we zijn in Mongolië.
We krijgen nog bezoek van de parkwachter te paard die onze borderpermit komt nakijken, we wisten ook al van Betty en Gerard dat we zijn bezoek konden verwachten, hij heeft ons toch snel gevonden.
We rijden verder langs het meer, tussen de gers door.
Een brug over en dan komen we aan de bordercontrol waar onze borderpermit nog eens nagekeken wordt.
Niet veel verder zien we 2 backpackers, hé er zijn nog toeristen en weeral toeval een Belgisch meisje en een fransman trekken een aantal dagen te voet rond in het park.
We zijn bijna rond het meer en moeten nog een rivier over steken, prachtig hel blauw gletsjer water en een mooie brug die wel verdacht veel lawaai maakt en beweegt als Jo er over rijdt, jammer dat we nu geen camera mee hebben.
We rijden nu aan de andere kant van het meer en hebben nog een beter zicht op de besneeuwde bergtoppen en het prachtige landschap. Af en toe is de piste echt manoeuvreer werk tussen de rotsblokken maar daar is jo gelukkig goed in.
Een beetje verder komen we dit prachtig strandje tegen, een ideale kampeerplek maar ja het is nog maar middag dus lunchen we hier. We willen ook nog een foto van de jeep op het strand maar de 4x4 stond niet ingeschakeld,..
Maar het resultaat,...
We rijden over de brug het park uit, de brug is een meesterwerk.
We rijden een pas over die weg heeft van een maanlandschap
en komen dan terug in een vallei terecht met een riviertje en gers.
We willen vragen in een gers of we wat verder mogen kamperen; ma, pa en enkele kinderen waren net bezig met een paard nieuwe hoefijzers in te kloppen maar als ze gedaan hebben dan worden we weeral uitgenodigd voor thee binnen.
Deze keer enkel de kleine broodjes op tafel en de hele familie rond ons, ze kijken vol bewondering naar onze reisgids van Mongolië en naar onze beeldenwoordenboek. Als de thee op is gaan we terug naar buiten, we nemen weeral een foto van de kinderen
en dan toont de buurvrouw ons een prachtige arend, maar hij is vastgebonden en ze wil dollars voor een foto. Daar doen we niet aan mee, dan kunnen we even goed naar de zoo. Jo wil ze nog overtuigen en wil haar een foto afprinten van haar met de vogel maar neen, en ze loopt kwaad haar gers binnen. We hadden er een beetje een raar gevoel bij, misschien was dit haar inkomen wel en een dollar is niet zo veel maar toch,.. We nemen de jongens nog mee voor een ritje en kamperen wat verder op.
We rijden terug richting Olgi, de piste wordt beter we stoppen nog voor een lunch en douche pauze en passeren enkele dorpjes die er wat verlaten bij liggen maar dat is logisch als iedereen in de zomer de bergen in trekt.
