Het grote onbekende steppe land, dat het groot is dat konden we al zien aan de kaart maar de afstanden en de steppe moet je toch wel zelf ondervinden.
Mijn bradt reisgids zegt niet veel meer dan;
getting there: Plane
gettig around: Taxi or train.
Heel weinig informatie voor reizigers zoals wij, we zullen dus wel zien.
Net over de grens was het landschap heel anders dan het laatste deeltje Rusland waar we doorgereden zijn; veel water en groen van de delta van de Don. Eens in Kazakhstan deed het ons denken aan Mauritanië, kleine dorpjes met leemen huisjes en kamelen die de weg over steken.
Niet veel na de grens, net voor het donker werd hebben we nog een leuk kampeerpleekje gevonden in de duinen.
Ik was natuurlijk ongerust toen er even later zaklampen van het boerderijtje onze richting uit kwamen maar de boer met zijn 2 kleinzonen en 2 honden was heel vriendelijk en kwam gewoon even kijken en goede dag zeggen. Gelukkig heeft ons slaapdak een goed muskietengaas want langs de buitenkant zat het boemvol met beestjes die ons wilden opeten.
Eerste ( er zouden er nog volgen) depannage van een auto die mee doet aan de Mongolië rally. Deze mensen rijden met een oude auto naar Mongolië en laten deze daar achter "voor het goede doel", als ze tenminste nog iets waard zijn tegen dat ze daar toekomen.
'S morgens vertrokken richting Aterau, een industriële stad, hier is heel veel olie industrie dat merken we ook onderweg.
Er is een groot contrast met de buitenwijken van de stad en met het nieuwe stadcentrum dat splinternieuw en proper is, we zoeken er een café met internet en skypen met thuis.
Buitenwijken en een zandwind
We rijden verder richting noorden naar Aktobe, dit is ongeveer 500 km verder. De eerste 100 km is het een goede baan en het gaat vlot. Net voor het volgende stadje zien we een minibusje met een man die gitaar speelt op het dak. We stoppen en het is team Tash & Pete New Zeelanders die nu in Dublin wonen en die mee doen aan een variant van de Mongolie Rally. Ze wachten op de broer van Tash die achterkomt in een ambulance.
We kamperen samen net voorbij het stadje Maquat. We genieten van de prachtige insecten vrije avond met een warme bries en ons internationaal gezelschap.
Volgende morgen vertrekken we vol goede moed verder maar al snel merken we dat de weg hier serieus slechter is,
Er zijn hele grote putten in het wegdek dat er soms is en soms niet, meestal is de piste naast de weg beter, we proberen alles uit. Soms zijn de gaten zo groot dat we de jeep er in kunnen verstoppen. De slechte baan is niet zo tof maar op de piste kunnen we ons wel amuseren.
Jo depanneert onderweg nog 3 jongens die in het midden van de woestijn staan met een cardan die er uit geschoten was.
Met een wrak van een auto dachten ze even dat ze in een rally wagen zaten en gingen ze de woestijn trotseren. Niet voor niets doen ze mee aan de Mongolie rally hé.
Ze stonden klaar met een trekkabel maar hen op deze weg trekken naar het volgende stadje dat nog heel ver weg kan zijn, zag jo niet zitten.
Dan maar in de snikhete zon onder de auto ( in de schaduw ruim 40° in de zon, dat durven we niet te zeggen). We zijn ze ondertussen nog tegen gekomen en rijden nog steeds.
In de jeep krijgen we het met de airo vollebak gelukkig tot min 30°.
Ongeveer 7 à 8 uur verder en slechts 200 km begint de weg ietsje beter te worden en zoeken we terug een kampeerplekje. De ambulance komt een uur of 2 na ons toe en al vanaf de weg horen we hem afkomen met de sirenes, die is er ook door geraakt!
We hebben terug een schitterende kampeer avond, de temperatuur wordt dragelijk en we nemen een douche achter de jeep om het stof af te spoelen. Pete, Tash en haar broer met nog 2 vrienden zijn een tof gezelschap.
Zij doen mee aan een Charity Rally, meer met het oog op het goede doel dan de andere Mongolie Rally die meer gericht is op het avontuur. Ze hebben de camionette en de ambulance dan ook vol zitten met kleren, boeken en speelgoed voor een weeshuis in Mongolie.
We slapen heerlijk met een briesje door ons muggengaas in de stilte van de steppe, hier is werkelijk niets te horen.
Door de 3 ramen van ons daktent kunnen we vanuit ons bedje naar de sterrenhemel kijken.
We rijden verder noorden richting Aktobe, de weg is nu beter en we zijn er redelijk snel. Eens aangekomen in het stadje gaan we een café binnen voor een lunch we eten er Borsj ( soep met vlees) en plov ( rijstschotel) heel lekker en slechts 2 euro pp.
Elliot, één van de 3 ambulanciers is een Rus en kan dus gemakkelijk uitleggen wat we willen.
Aktobe
Karabutak kunnen we kiezen of we via het noorden of het zuiden naar Astana zullen rijden. Tash & Pete en de Ambulance rijden zoiezo naar het zuiden want ze willen naar Almaty.
De zuidelijke route is langer maar de weg naar Kostanai is van het zelfde type als dat van de afgelopen dagen en het zou wel kunnen dat we er langer over zullen doen. We vinden het wel fijn om samen met onze Ierse vrienden verder te trekken en besluiten nog eens stukje zuidelijker mee te rijden.
We hebben nog geen slechte ervaringen maar kamperen samen geeft toch een ietsjes beter gevoel.
We hebben terug een prachtige kampeer avond samen.
Ja, ja ze rijden met een ambulance niet met een patrol hé
We parkeren onze jeep steeds richting oosten voor de zonnepanelen, als we opstaan zijn onze batterijen al opgeladen.
Verder zuidelijk naar de Aral Zee. Op de hele weg richting zuiden zijn wegenwerken, nieuwe asfalt wisselt af met oude baan en stuken piste, of gewoon zand.
De zee zelf hebben we niet gezien want deze is zo uitgedroogd dat er in het stadje Aral geen zee meer is. Waar vroeger de zee was is nu een vuilnisbelt.
Eigenlijk een natuurramp want vroeger leefde iedereen hier van de visvangst. Aral is een beetje een vuil stadje maar we kunnen er toch verse groenten kopen op de markt.
Lunch onderweg.
We kamperen ten zuiden van Aral, deze keer kunnen we niet snel genoeg eten want na zonsondergang komen de muggen.
Tijdens het ontbijt op onze kampeerplek kwam deze bende langs.
Het was een foto waard en Jo print ze de foto af op zijn mini printertje wat ze heel tof vonden.
De Ambulance is gisteren avond nog verder gereden in het donker, wat wij niet willen doen want er zijn te veel kamelen, paarden en koeien die op de weg lopen dit is te gevaarlijk.
De schokdemper van hun mercedes vito heeft het al een tijdje begeven en hij wil zo snel mogelijk naar een stad.
Ze besluiten met ons verder te trekken en gaan mee richting Astana.
We hobbelen nog een stukje verder, door de wegenwerken gaat het niet zo vlot, deze keer toch een paar stukjes goede gravel waar jo zich op amuseert. En schokdemper of niet, de vito komt snel achter ons.
We vinden weer een prachtig kampeerplekje tussen de duinen met een mooie zonsondergang, een barbecue en we bewonderen de mooie sterrenhemel.
Onderweg kijkt Jo regelmatig onder de jeep en dat levert hem deze keer slecht nieuws op; waar hij al voor vreesde is dus nu uitgekomen. Het aanhechtingspunt van de veerschommels vooraan zijn van de schokken beginnen scheuren van het chassis. Het is nog niet zo erg maar in het volgende stadje zoeken we toch een las post op.
We rijden een aarde wegje op om te kamperen, niet zo ver weg is een spoorweg en een boerderijtje.
Net toen ik stond te douchen achter de jeep kwam er een auto langs, rap de handdoek rond mij en in de jeep springen. Het boerderijtje bleek een station te zijn en een beetje later stopt er inderdaad een trein.
Vroeg uit de veren, we willen zo snel mogelijk naar Karaganda om de schokdempers van de vito te zoeken. Vroeg op staan is niets voor mij maar de kleuren van de ochtendzon op het steppegras en de arends die we zien zitten of wegvliegen langs de weg maken het prachtig.
Na de middag komen we in Karaganda en dankzij de hulpvaardigheid van enkele Kazak hebben we redelijk vlug de schokdempers en de veren van de vito gevonden die Jo nog onder monteert.
We lunchen in een hip café en rijden verder richting Astana. Na de nodeloze registratie in Rusland waren we niet zo van plan om dit nog te doen maar Tash en Pete vrezen toch voor problemen aan de grens en ook Gerard en Betty die we volgen hebben dit gedaan. Hiervoor zullen we een nachtje hotel moeten boeken.
In Astana logeren we in hotel grand Esil, hetzelfde als Betty en Gerard we vertrouwen op hun keuze wel duur naar onze zin maar als we één van de kamers zien van een goedkoper hotel dan is onze keuze snel gemaakt dan liever wat meer te betalen en we kunnen nog wat afdingen ook. Eens in het hotel komen we er achter dat de registratie niet verloopt via het hotel zoals in Rusland maar we moeten zelf naar de migration police gaan. Hiervoor zouden we dan weer een bureau nodig hebben dat weer veel geld kost. De heel vriendelijke manager van het hotel laat zijn marketing manager met ons mee gaan, dit mag eigenlijk niet maar we hebben nog eens gebeld met de consul van Belgie in Astana die een vriend is van de hotel manager en dit kunnen we dan ook ineens gebruiken bij de politie als argument. De hele procedure heeft ons een dag in beslag genomen, verschillende formulieren, ook omdat we dit eigenlijk binnen de 5 dagen hadden moeten doen, paspoort terug ophalen, afgeven aan een ander loketje enz… en dat alles voor een klein wit papiertje waar ze aan de grens nauwelijks naar gekeken hebben. Maar het heeft ons niets gekost en de manager heeft ons getrakteerd op een lekkere lunch ( een frisse salade en stoverij met puree). Dus een duur hotel heeft zich zelf terug betaald.
Rond 17u hebben we eindelijk onze paspoorten terug en vertrekken we richting westen Pavlodar, de weg is redelijk goed en we kamperen onderweg in de eindeloze steppe, heel mooi.
De weg naar Semey is ook redelijk goed en voor het eerst in Kazakstan zien we bomen en wordt het heuvelachtiger.
We overnachten zo dicht mogelijk bij de grens zodat we er als de eersten bij kunnen zijn. Het is ondertussen wel frisser geworden, een groot verschil met afgelopen dagen.
Aan de grens staan er maar 2 auto’s voor ons, het Kazakhse gedeelte gaat vlot maar dan weeral wachten,.. alles samen 4u30 en we wachten nog een uurtje langer op Tash en Pete die net achter ons waren.
